Soldat klan .=|IOJ|=.

Skuteczna, aczkolwiek zawodna czasem broń. Po prostu trafienie kogoś w powietrzu nic nie robi. Taki głupi błąd gry. Ale poza tym to dobry uzupełniacz innych broni. Warto wrzucać w miejsca gdzie przewidujemy ruch przeciwnika, a nuż się trafi. Dobry też est patent z robienia z granatów min.

Granat obronny - granat ręczny przeznaczony do zwalczania nacierającej piechoty przeciwnika. Zbudowany jest z grubościennej skorupy wypełnionej materiałem wybuchowym i zapalnika (najczęściej pirotechnicznego zapalnika czasowego). Granat obronny ma działanie głównie odłamkowe. Źródłem odłamków jest skorupa granatu. W starszych typach granatów obronnych (tzw. bomba Millsa) skorupa była odlewem z nacięciami mającymi zapewniać kontrolowaną fragmentację. Ponieważ ten sposób kontrolowania fragmentacji okazał się mało skuteczny skonstruowano granaty obronne ze skorupą ze stopów lekkich (później tworzyw sztucznych). Wewnątrz skorupy zatopione były prefabrykowane odłamki uwalniane w momencie wybuchu.

Ważną wadą granatów typu bomby Millsa był zasięg skuteczny odłamków większy od zasięgu rzutu. Powodowało to że granaty obronne tego typu mogą być rzucane tylko z ukrycia. W przypadku granatów obronnych nowej generacji (z odłamkami prefabrykowanymi) zasięg odłamków jest mniejszy od zasięgu rzutu. Granaty obronne ze skorupą zawierającą prefabrykowane odłamki są zaliczane do granatów uniwersalnych.

Granat ćwiczebny to granat ręczny stosowany do pozoracji pola walki w celu ograniczenia kosztów i zwiększenia bezpieczeństwa żołnierzy. Stosowanie granatów ćwiczebnych ma na celu przyzwyczajenie żołnierzy do warunków panujących na polu walki. Granaty ćwiczebne są zbliżone wielkością, wagą i wyglądem do granatów bojowych.

Granaty ćwiczebne dzielą się na:
    * hukowe
    * błyskowe
    * dymne

Granat błyskowy - rodzaj granatu, który służy do tymczasowej eliminacji przeciwnika przez jego oślepienie silnym błyskiem. Granaty błyskowe wypełnione są głównie substancjami spalającymi się w wysokiej temperaturze, takimi jak reaktywne metale zmieszane z utleniaczami. Bezpośrednie skierowanie wzroku na wybuchający w bliskiej odległości granat może spowodować trwałe uszkodzenie wzroku.

Granat nasadkowy - granat miotany na dużą odległość przy pomocy specjalnej nasadki na lufę karabinu. Energia odpalonego naboju wyrzuca granat na dystans większy niż byłoby to możliwe przy klasycznym rzucie. Granaty nasadkowe mogą być miotane przy pomocy naboi ślepych lub ostrych (granaty wyposażone w pułapkę kulową).

Podział:
Granat nasadkowy przeciwpancerny np. PGN-60,
Granat nasadkowy przeciwpancerno-odłamkowy np. GNPO,
Granat nasadkowy zapalający np. NGZ-93,
Granat nasadkowy dymny np. NGD-93,
Granat nasadkowy oświetlający np. NGOS.

Granat ręczny - pocisk wyrzucany ręcznie, wypełniony materiałem wybuchowym, substancją dymotwórczą lub inna substancją. Granat ręczny wyposażony jest w zapalnik czasowy lub uderzeniowy.

Granat ręczny składa się na ogół ze skorupy wypełnionej materiałem wybuchowym i zapalnika. Przed rzuceniem granatu zapalnik powinien zostać ręcznie uruchomiony. Najpowszechniej stosowane są zapalniki z tzw. łyżką, którą żołnierz przyciska do skorupy granatu trzymanego w ręce. Dopóki żołnierz trzyma w dłoni łyżkę, nie następuje zapłon zapalnika. Gdy granat opuszcza dłoń rzucającego, łyżka odskakuje na skutek działania sprężyny i uruchamia zapalnik, który odpala ładunek z kilkusekundową zwłoką. Łyżkę przed samoistnym zwolnieniem zabezpiecza tzw. zawleczka, przytrzymująca łyżkę w czasie gdy granat spoczywa w ekwipunku. W celu użycia granatu żołnierz przytrzymuje łyżkę, wyciąga zawleczkę, a następnie rzuca granat w kierunku wroga i chowa się za przeszkodą chroniącą przed odłamkami. W ręcznych granatach trzonkowych zapalnik uruchamiano przez wyszarpnięcie sznurka zakończonego kulką, znajdującego się u dołu trzonka granatu - granaty te nie posiadały bezpiecznika.

Granat ręczny powinien być rzucony w takim czasie, aby nieprzyjaciel nie zdążył go odrzucić. Oczywiście, człowiek nie jest w stanie rzucić granatu dalej niż na kilkadziesiąt metrów. Dystans, na jaki granat umożliwia skuteczne rażenie nieprzyjaciela od miejsca wybuchu, nazywany jest zasięgiem granatu. Podstawowym podziałem granatów ręcznych z uwagi na zasięg rażenia jest podział na granaty zaczepne (kilkumetrowy promień rażenia) i obronne (kilkunasto-kilkudziesięciometrowy promień rażenia). Granaty obronne zazwyczaj posiadają grubą metalową skorupę, która w momencie wybuchu dzieli się na odłamki.

Podczas I wojny światowej okopy walczących stron były oddalone od siebie na odległość nieco większą od zasięgu granatu. Na większą odległość granaty można miotać granatnikami.

Jedną z technik wykorzystywanych między innymi przez jednostki specjalne jest zastawianie pułapek z wykorzystaniem granatów. Na ziemi lub podłodze można rozciągnąć żyłkę lub inną niewidoczną linkę, której nadepnięcie lub zerwanie spowoduje wyciągnięcie zawleczki znajdującego się w pobliżu (np. za krzakiem) granatu. Innym typem pułapki przy użyciu granatów z łyżką i zawleczką jest odbezpieczenie granatu przez wyciągnięcie zawleczki, wprowadzenie go do wąskiej puszki uniemożliwiającej odskoczenie łyżki, dokładne jej zamaskowanie, a następnie połączenie granatu z żyłką - wróg trącając żyłkę nogą powodował wysunięcie się granatu z puszki, odskoczenie łyżki, a w rezultacie jego wybuch, zazwyczaj tuż pod nogami.

Pierwsze wersje granatów były zbudowane z papieru, ceramiki lub prymitywnego szkła. Zawierały np. kwas, substancje zapalne, lub podrażniające. Pierwsze granaty, zbliżone w wyglądzie i działaniu do współczesnych, pojawiły się w Chinach, gdzie żołnierze wkładali proch do metalowych lub ceramicznych opakowań. Granaty te nie były bardzo efektywne, gdyż bez bezpośredniego trafienia w cel trudno było osiągnąć duże szkody. Przez to były rzadko używane.

Granat zaczepny - granat ręczny o donośności ok. 50 m i promieniu rażenia do 20 m.
Zbudowany z ładunku wybuchowego umieszczanego w cienkościennej skorupie o kształcie cylindra lub jaja i zapalnika (najczęściej pirotechnicznego zapalnika czasowego). Granat zaczepny działa głównie siłą wybuchu materiału wybuchowego, działanie odłamkowe jest minimalne.

Granaty zaczepne są stosowane do zwalczania siły żywej podczas ataku. Dzięki niewielkiej masie mają stosunkowo duży zasięg, a niewielki promień rażenia zapewnia bezpieczeństwo atakującym. Obecnie najskuteczniejsze są w walkach ulicznych i budynkach. Na otwartej przestrzeni są trudne do wykorzystania ze względu na ogromną przewagę zasięgu broni palnej, oraz trudności przy celowaniu, a także znaczne zmiany jakie nastąpiły w nowoczesnej taktyce, gdzie frontalne ataki zastąpiono szturmami na cele strategiczne. Dawniej jednak, stanowiły one doskonałe dopełnienie dla broni palnej, zarówno w obronie, jak i ataku. W warunkach okopowych, pozwalając obrońcom na skuteczniejsze odpieranie ataków, stosowano raczej granaty obronne.

Granat przeciwpancerny - jest to granat ręczny, nasadkowy lub miotany z granatnika przeznaczony do niszczenia celów opancerzonych. Jest on cięższy od innych typów granatów co rzutuje na jego krótszy zasięg. Granat przeciwpancerny zawiera dość silny ładunek wybuchowy. Starsze typy zawierały ładunek kruszący zaś nowsze ładunek kumulacyjny. Obecnie z powodu zwiększenia odporności pancerzy granaty te praktycznie rzecz biorąc wyszły z użycia jako niezdolne do zniszczenia współczesnego wozu bojowego.

Granat dymny - granat ręczny służący do oślepiania stanowisk obserwacyjnych i ogniowych przeciwnika, maskowania działań wojsk własnych oraz sygnalizacji (np. dla lotnictwa). Jego korpus wypełnia się najczęściej białym fosforem (ma dodatkowo działanie zapalające i jest silnie toksyczny), a także tlenkiem siarki(VI), chlorkiem cyny itp. Dla potrzeb sygnalizacji stosuje się substancje dające dymy o różnych barwach.

Granat odłamkowy – granat ręczny zwalczający cel przy pomocy energii kinetycznej powstających podczas wybuchu odłamków. Charakterystyczne dla granatów odłamkowych jest stosunkowe niewielkie wypełnienie skorupy materiałem wybuchowym.

W celu uzyskania dużej liczby odłamków o zbliżonych parametrach (masa, wymiary, energia kinetyczna) stosuje się fragmentację wymuszoną skorupy przez odpowiednie nacięcie skorupy, lub odłamki prefabrykowane.

Granaty zapalające wykorzystywane są do rażenia siły żywej przeciwnika, niszczenia pojazdów, zapasów oraz umocnień. Granat zapalający, w odróżnieniu od odłamkowego, zawiera niewielką ilość materiału wybuchowego służącą do rozrzucenia środka zapalającego. Najczęściej stosowanym w granatach tego typu środkiem zapalającym jest biały fosfor. Granat zapalający ma stosunkowo mały zasięg rażenia ogniem, ale za to może stopić wiele rzeczy kilka metrów od pola rażenia.